Analizaremos as características da NNG presentes nestes
relatos. As respostas deberán xustificarse achegando exemplos dos textos.
O Suso
Eu obedecín. Todos os rapaces da Barbaña obedeciamos ao Suso. Il era
sorprendente. Tiña uns ollos escuros; ollos de animal de baixoterra, opacos,
fixos. Non era posíbel deixar de cumprir os seus desexos. Il non mandaba,
simplesmente desexaba. Estivera tirando pedriñas contra os vidros do meu
cuarto. Eu abrira a fiestra e el berroume duro:
-Manolito. Baixa. Baixa.
Baixei. Desencolgueime pola vella cepa, máis vella que o meu avó, aquela
tan vella que facía garda inmóbil na porta da nosa casoupa da Barbaña.
-Hai un rapaz no río -díxome o Suso.
Eu non lle demandei se é que o rapaz afogara. Pero voltei a testa,
inquirindo, como a testa dunha víbora. Respondeume:
-Está cerca da Pasarela. Ten os ollos abertos... Éche un rapaz.
Detívose e
preguntoume pregando o entrecello:
-Tes medo?
Ía eu premitir que o Suso supuxera aquilo? En verdade tiña
medo.
Pero o caso é que tódolos rapaces da Barbaña tolearían de pracer se Suso
os fora tirar do leito ás dúas da mañá para ir ver un
afogado. E eu mesmo sentía un pracer xugoso e doce, coma se mordera unha grande
mazá que me enchera a boca.
Pro eu tiña medo e sabía que chegado o intre había ter aínda máis medo.
Díxenlle: -Non. Non teño medo. E logo?
Puxémonos a andar á beira do río.
A
néboa era lixeira, coma un cristal algo suxo. Facía frío. Saíra con roupa de
menos e cando me din de conta daba dente con
dente. -Estou aterecido, Suso.
Il non respondeu. Agora que recordo xa non dixo máis nada en todo o tempo
que durou o noso camiñar á beira do río.
Daba eu un paso e un medo novo botábame unha poutada igoal que un gato
bravo, alritado.
O río da Barbaña fede: alí concéntrase toda a merda de Ourense.
Ergueuse vento e tiven máis frío. Pero, sobre de todo, molestoume o grande
rumor dos canavais, axitados coma unha cabeleira erecta que berrase. Fixeime no
Suso. O Suso sempre tranquilizaba coa cara morena e fina que il tiña e os
xeitos seguros. E a ponto estiven de berrar: o Suso ía coa cabeza baixa,
camiñando con pasos inseguros, todo denotando nil inseguridade. Fiquei perplexo
e pareime, cos ollos moi abertos. Il non fixo nada máis que isto: olloume
fixamente, fixamente. Como soio il sabía ollar. Eu recuperei a calma no acto.
Saquei dous pitos que lle roubara ao meu pai. O Suso dixo que non coa
cachola. Eu acendín un. Pareime. O Suso seguía a andar. Dinme de conta de que
as pegadas do Suso non erguían absolutamente ningún bruído e por segunda vez
estiven a ponto de berrare... Pro mordín o labre inferior e seguín, notando que
un delgado sangue me escoaba polo queixo. O Suso parouse. Estaba algo lonxe de
min, enriba dunha cañería de formigón armado. Pareceume alto e lonxe. E moito.
Berroume como adoitaba berrar, como unha corneta:
-Manolito. Xa chegamos. Está na orela. Ti busca por alí. Eu vou por alá. As
últimas palabras removéronme e puxéronme carne de galiña. Tatexei: -Non...
Non...
E il repitiu:
-Eu vou por alá.
Vin desaparecer os seus ollos opacos e poderosos. Foise.
E
eu púxenme a buscar o rapaz afogado ao resplandor escasísimo que viña do bairro do Couto.
O vento rizaba a iauga porca da Barbaña. E
batíame o fedor na cara coma unha suxa mao.
Metín un pé no río e mordeume un frío agudo.
E atopei ao rapaz afogado, na
beira, a flor de auga.
Foise o medo inexplicabelmente.
Era un rapaz -visto
antre a néboa, antre a iauga, á luz lonxana do Couto- de proporcións parellas ás do Suso ou ás miñas. Chamei:
-Suso. Suso. Suso.
Fungaban -iso si- as canas, pero o Suso non me respostou.
-Suso. Suso.
Suso.
Dinlle a volta moi asustado, pro sen medo. Dinlle a volta. O rapaz
afogado tiña ollos de
animal de baixoterra. Tiña os ollos do Suso. Tiña a ademirada cara do Suso. O
rapaz afogado era o Suso.
Botei un berro liso e longo como unha lombriga. A néboa espesara. O vento
quería fender os canavais. Voltei a berrar e o berro foi outra vez longo e
repulsivo. Caín. Erguinme. Iniciei unha carreira cega.
Ao final da miña fuxida de pequena besta horrorizada, estaba a miña casa. E
metinme na cama acorado e molladísimo.
Pasou o tempo.
Pasou o que quedaba de noite, nun estado de
semi-inconsciencia.
E toda a rapazallada do bairro comenzou a berrar embaixo da
miña fenestra: -Manolito, Manolito. O Suso afogou onte no río. O Suso afogou
onte no río. Erginme e mirei o río. Era día grande. Non había néboa.
Xosé
Luís Méndez Ferrín, O crepúsculo e as formigas, 1961
CARACTERÍSTICAS QUE PRESENTAN AS NOVELAS DA
NOVA NARRATIVA GALEGA: